Δεδούση Βασιλική — Αντωνυμία

— Κοίτα! Μικροί... μεγάλοι... μια παρέα!
— Να 'χουν να θυμούνται, να 'χουν να τους θυμούνται....

 tetradia

Βασιλική Δεδούση — Ρέα

Χορός
Έλα, Μάνα, κοντά μας,[1]
έλα τα πάθια σου να πεις
της καρδιάς σου το βάρος να γενεί αλαφρύτερο.
Έλα, Ρέα, έλα.
Οι στεναγμοί σου των ανέμων ανάσες βαριές,
βρυχηθμός των απύθμενων της Γαίας βαράθρων,
βουή των βυθών,
χειμάρρων πάταγος σε άπονα βράχια,
νυχτερινές θρηνωδίες, των δασών αντιβούισμα,
φοβερές οιμωγές ψυχής σιωπηλής,
καρδιάς στερημένης βουβός στεναγμός,
παραληρήματα άφωνα πέτρας αγέλαστης.

Έλα, Μάνα, έλα….
Των τέκνων σου η αγκαλιά θα γλυκάνει τον πόνο,
θα γιατρέψει τ’ αλησμόνητο τ’ άδικο.
Έλα, Μάνα, έλα κοντά στα παιδιά σου.

Ρέα
Ποια μάνα τάχα μπορεί
σαν τη φωνή των παιδιών της ακούσει
να μην προστρέξει και να ‘ρθει;
Παιδιά μου, γλυκανάσες μου,
άνθια των κήπων μυριστά και αγρολούλουδά μου,
ολόγλυκες αγάπες μου, χαρούμενές μου ελπίδες!
Μωράκια δε σας χάρηκα κι απ’ τη δική σας γέννα
μονάχα οι πόνοι μου ‘μειναν για να ‘χω να θυμάμαι.
Έτρεμ’ η Γαία η μάνα μου όταν κοιλοπονούσα
και των βουνών οι κορυφές θαρρούσες πως θα πέσουν.
Έσκαγαν βράχια, χαλασμός, σε κομματάκια μύρια,
και τα δεντριά τσακίζονταν μέσα σε μαύρες χούνες.

Δεν ήσαν πόνοι του κορμιού,
του τοκετού ωδίνες,
μα ήσαν σπάραγμα ψυχής,
μαράζι μαύρο της καρδιάς,
θρήνος οδύνης κι οδυρμός
που τα παιδιά θ’ αρπάξει.

Χορός
Της κάθε μάνας, σαν γεννά και σαν κοιλοπονάει
τα βογγητά κρύβουν χαρά, που βρέφος θ’ αγκαλιάσει.

Ρέα
Και ειν’ αυτές οι θύμησες
βράχια βαριά, γρανίτες εκατότονοι
επάνω στ’ άσπρα στήθια μου
που βρέφος δε θηλάσαν.
Έξι παιδιά μες στην κοιλιά
στην αγκαλιά κανένα.

Κορίτσια, αγάπες μου γλυκές,
Δήμητρα σταχοφόρα, Ήρα μου εσύ πανέμορφη
και συ σεμνή μου Εστία,
αγαπημένες κόρες μου, στολίδια της ζωής μου,
κι αγόρια μου, λεβέντες μου,
θαλασσινέ μου βασιλιά, μεγάλε Ποσειδώνα,
πανέμορφέ μου Πλούτωνα μέσα στη σκοτεινιά σου
και, Δία στερνοπαίδι μου,
πρωτάρχοντα και κύριε της οικουμένης όλης,
παιδιά μου,
ελάτε, στην αγκαλιά της μάνας σας,
ελάτε αθάνατα παιδιά,
που άστοργα κι άσπλαχνα
ο πανούργος πατέρας σας Κρόνος,
για αιώνες,
ένα προς ένα κατάπινε.

Χορός
Για αιώνες,

Δήμητρα
από φόβο που τα μέλη του έλυνε
τα παιδιά του τ’ αθάνατα κατάπινε άστοργα.

Ήρα
Από φόβο,

Χορός
Τιτάνιος θεός, ανελεύθερος δούλος τιτάνιου φόβου.
Απ’ το φόβο,
ο δαμαστής κι αφέντης των πάντων
δαμάστηκε.

Εστία
Δεσμώτης ο φόβος θεών και θνητών
σε πράξεις ανόσιες σπρώχνει.
Λυσιμελής ο τρόμος
με χίλιους κόμπους άλυτους τη βούληση δένει
και —τι κι αν είναι θεός;—
τιποτένιος κι ανάξιος δούλος του γίνεται

Χορός
Από φόβο
την εξουσία μη χάσει
κι αδύναμος ξοριστεί
σαν το γεννήτορα,

Ήρα
από φόβο, μην πάνω του πέσουν
τα ουράνια πάθη,

Χορός
από φόβο,
τέτοια που έκαμε
παρόμοια μη λάβει,
τα παιδιά του ο θεός ο Τιτάνιος
κατάπινε άστοργα.

Ρέα
Τις γέννες μου περίμενε και σαν ερχόταν η στιγμή
τα μωρά μου κατάπινε.
Τέλος, στην έκτη γέννα μου,
αντίς για βρέφος θεϊκό λιθάρι φάσκιωσα,
τον αφαλό της γης[2],
και κείνος,
απ’ τη Γαία ποτισμένος
με τη μαύρη του μαντραγόρα ψυχή,
με μιας την κατάπιε.

Χορός
Ψεύτικη γέννα, ωδίνες ψεύτικες.
Η γυναίκα τα πάντα μπορεί
για να σώσει από άντρα σκληρό τα παιδιά της.

Ρέα
Σαν έφτασ’ ο χρόνος,
που απ’ τον ίδιο τον Κρόνο, άθελά του, ορίστηκε
πίσω να πάρω τα παιδιά,
με μια της ματιά η μάνα με πρόσταξε:
«Ίσια να πας, ευθεία.
Πάρε τη στράτα τη φαρδιά,
πήγαινε κι έλα.
Ευθεία.
Όχι λοξοδρομίσματα, σε στέλνω απ’ ανάγκη.
Βοτάνια φέρε,
των σπλάχνων μου χορτάρια φοβερά,
να φτιάξω φίλτρα,
τον άκαρδο σε λήθαργο να ρίξω
απ’ τ’ άπατο στομάχι του να βγούνε τα παιδιά σου».

Κι ανέβαινα μονάχη.
Ήταν σκοτάδι γύρω μου και άγριος ο χειμώνας.
Ένα – δύο, ένα – δυο
κυλούν τα δεύτερα…
και σε εξήντα διπλά μετρήματα
— τόσα θα πρέπει να ’ταν —,
όσο κρατάει να ειπωθούν δέκα θλιμμένοι στίχοι,
ο πανδαμάτορας Κρόνος
σε μια βαθειά του πτύχωση
— τη δίνη των δεινών —
το νου μου παγιδεύει.
Βούιξε ο τόπος του μυαλού.
Αποχαιρετισμού σκοπός, ρυθμός αγχωμένος,
ιοβόλα χτυπήματα ύπουλα.
Μια μουντή, ζωντανή καταχνιά,
οσμή αίματος, απόηχος ζωής που τέλειωσε
και τελευταία αίσθηση
η άρνηση να συνεχιστεί τ’ αβάσταγο.

Μάζεψα πικροβότανα,
— ποια, πώς και από πού, για με θα το κρατήσω —.
Με γαλιφιές και πονηριά η Γαία μάνα
το μαυροζούμι του ‘δωσε,
κι αυτός
ξαστόχαστα και λαίμαργα,
κάτω απ’ το χαιρέκακο το βλέμμα τ’ Ουρανού,
τ’ ολόγιομο το κύπελλο στράγγιξε.
Σε ύπνο έπεσε βαρύ,
και το βαθύ στομάχι του
τη φύση ανταριάζοντας
ξέρασε τα παιδιά του.

Τ’ άλλα, όσα γενήκανε, θαρρώ πως τα γνωρίζετε.
Απόστασα, κουράστηκα τα πάθια ν’ αφηγιέμαι.
Είν’ όλα εδώ, εδώ, στο τώρα
όλα, μα όλα τώρα γίνονται
— και τα καλά και τ’ άλλα —
και δεν υπάρχει λησμονιά, απόσταση, ξεθώριασμα,
μήτε θαμπές εικόνες.
Όλη μου η ζήση σε μιας μέρας το ξεδίπλωμα,
που όλο και αυγαταίνει,
και δεν ξεχνώ.
Ευτυχώς!
Είναι εδώ το παράπονο για τ’ άδικο
ατόφιο, αδρό και άκαρδα άγριο.
Το συρτάρι της λήθης μου άδειο.
Είμαι εδώ, είναι εδώ, όλα εδώ
και ο χρόνος ανύπαρκτος,
συμβατική μοναχά «σταθερή» για το μέτρημα.
Ευτυχώς!
Αλίμονο σε όποιον λησμονάει
και τρισαλί σ’ αυτόν που τη ζωή του αρνιέται.

Δήμητρα
Σώπαινε, μάνα, τελειώσαν αυτά
που οι ανθρώποι στις πλάτες σου ρίξαν.
Το πριν, το μετά και το τώρα,
σαν ένα τα νιώθεις, το ξέρω.
Σώπαινε Μάνα, να ξεχάσεις δε λέω, δε γίνεται.
Το ζω και το ξέρω
απ’ όλους κι απ’ όλες καλύτερα.

Ήρα
Σώπαινε Μάνα,
το στερνό σου παιδί,
απ’ της Ίδης το πανώριο το άντρο κινώντας,
τον πανδαμάτορα Χρόνο,
τον πατέρα μας Κρόνο,
τον δάμασε,
τη θέση του πήρε και όρισε
στο θρόνο του πάνω να μένει ακίνητος
με δεσμά άλυτα, άρρηκτα,
της Γαίας, τ' Ουρανού
της οργής και του μίσους αντίδωρα
για το άδικο που έπραττε,
τα παιδιά του από φόβο να τρώει.

Εστία

Μέρωσε Μάνα.
Των πραγμάτων η τάξη, το δίκιο, ζυγιάστηκαν.
Η Δίκη το δίκιο της πίσω το πήρε.
Όλα καλά….
Και στο Καλό, για την ώρα, πορεύονται.

απόσπασμα από το έργο «Προμηθεύς Πυρφόρος»

[1] Οι κόρες της Ρέας, Δήμητρα, Εστία, Ήρα.
[2] Κατά μια εκδοχή του μύθου, αυτή η πέτρα, που ο Κρόνος αντίς για το Δία κατάπιε, όταν την ξέρασε, έπεσε στους Δελφούς.

Ένα Ελληνόπουλο στους «Αθανάτους»

Ήταν η αγαπημένη μαθήτρια της κυρίας Μαρίκας. Πρώτη Δημοτικού πήγαινε η Βασιλικούλα. Ψηλό και αδύνατο κοριτσάκι, με ξανθά σγουρά μαλλάκια, «τσιροπούλι» την έλεγε ο κυρ Αντώνης ο μπακάλης της γειτονιάς.

Victor Hugo - Το Ελληνόπουλο - L'enfant - 1821

Της έβαλε να μάθει το «Ελληνόπουλο» του Βίκτωρα Ουγκώ, σε απόδοση του Κωστή Παλαμά στα Ελληνικά. Κάθισε μαζί της και της το εξήγησε στίχο - στίχο, λέξη – λέξη. Έπρεπε να καταλάβει το νόημα η μικρή.

— Να το πεις με Ψυχή, της είπε.

Αυτή την φορά, η μικρή, δεν θα έλεγε το ποίημά της στο σχολείο. Θα πηγαίνανε σε ένα μεγάλο κτίριο και θα το έλεγε μπροστά σε μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους, σε «σοβαρούς».

— Φοβάσαι; Την ρώτησε η δασκάλα της
— Γιατί να φοβηθώ; Απάντησε απορημένη η μικρή

Προπαραμονή της 25ης Μαρτίου, η δασκάλα και η μαθήτριά της, πήγαν στο μεγάλο κτίριο. Στην Ακαδημία Αθηνών.

Ναυτάκι ήταν ντυμένο. Της τα είχε ράψει όλα η μανούλα της, η παπαδιά Ματίνα. Με σκουφάκι κιόλας με φούντα κόκκινη, που την έφτιαξε η γιαγιάκα της. Φορούσε καλτσάκια μπλε και κόκκινα, ναυτικά, για να συμπληρώνεται η εικόνα. Μόνο που τα καλτσάκια ήταν λίγο μεγάλα και την εμπόδιζαν στο περπάτημα. Τα δίπλωσε από μπροστά, αλλά περπατούσε χοροπηδηχτά για να μην παιδεύεται.

Η μικρή κοίταξε κάτω, πολύς κόσμος, μεγάλοι άνθρωποι, σεβάσμιοι και ανάμεσά τους, η μανούλα της, με το μπλε ταγεράκι της και άσπρο φουλάρι με γαλάζιες βούλες, καμάρωνε για την κορούλα της.

Η μικρή ξεκίνησε την απαγγελία. Και είπε το ποίημά της με Ψυχή. Δυνατά, καθαρά και με νόημα.

Στην τελευταία στροφή, έβαλε το χέρι στην καρδιά
Διαβάτη,
μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζο μάτι:

μετά το σήκωσε ψηλά και βροντοφώναξε:
Βόλια, μπαρούτι θέλω. Να!!

Σηκώθηκαν όρθιοι οι «Αθάνατοι» και χειροκρότησαν το μικρό, που έδωσε νόημα στη γιορτή τους, που δικαίωσε τον αγώνα του ’21.

Η δασκάλα της συγκινημένη, μάζευε τα δάκρυά της και η μανούλα είχε αναληφθεί, πέταγε ψηλά.

Ο μεγάλος «Αθάνατος», πλησίασε την μικρή και της χάιδεψε το κεφαλάκι.

Αλλά της χάλασε τον σκούφο και βάλθηκε η Βασιλικούλα να τον … στρώνει...

Το Χαμομηλάκι

Εφέτος η Αντιγόνη δεν έθαψε τον αδελφό της, αλλά προτείνετε τα σχολεία να ανοίξουν, κύριε Τσιόδρα μου;

Είμαστε, λέει, ο καλύτερος λαός του κόσμου.
Είχαμε την καλύτερη συμπεριφορά στην Πανδημία.
Πήραμε άριστα ακόμη και από το Al Jazeera!! Το πήρε ο πόνος το Al Jazeera για την πατριδούλα μας.

Και τι καλά που τα έκανε η κυβέρνησή μας και τι καλά που υπακούσαμε όλοι και κλειστήκαμε στα σπίτια μας!!

Λες και πρότεινε τίποτε άλλο η κυβέρνηση μας.

Αυτοί δεν ήταν που άφηναν να έρχονται από Ιταλία ανεξέλεγκτοι και ανέλεγκτοι φίλοι, πατριώτες συγγενείς και τουρίστες;
Αυτοί δεν ήταν που δεν έκαναν θερμομέτρηση ούτε σε ένα ύποπτο κρούσμα;
Αυτοί δεν ήταν που πουλούσαν το ιμιτασιόν τεστ 500 ευρώ;
Αυτοί δεν είναι που ακόμη δεν έχουν αποφασίσει αν είναι χρήσιμα τα γάντια και η μάσκα; 

Άμα εφοδιαστούμε θα είναι χρήσιμα και απαραίτητα.

Οπότε τί έκανε η κυβερνησούλα μας; 

Μας έκλεισε όλους μέσα. Κλειστά τα πάντα ΟΛΑ.

Και σάματις δημιούργησε προϋποθέσεις και κανόνες για τηλεργασία και τηλεκπαίδευση; Τίποτε. Ο κακός χαμός γίνεται. 

Οι τηλεργαζόμενοι να δουλεύουν απίστευτες ώρες, επειδή είναι από το σπίτι τους. 

Τα παιδιά τηλε-παίζουν και η κυβέρνησή μας να κόπτεται για την παγκόσμια επιτυχία της.

Άσε τα νοσοκομεία. Πώς στήριξε τα νοσοκομεία;
Όποια κρούσματα είχαμε, από κρατικές δομές τα είχαμε.
Ούτε γιατρούς ενίσχυσε, ούτε Εντατικές ενίσχυσε, ούτε φάρμακα έδωσε, ούτε τίποτε.

Ο λαουτζίκος συμμορφώθηκε. Και το είπαμε και το ξαναλέμε: 

Δεν υπάκουσε από εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση ή τους επιστήμονες που έγιναν πολιτευτές.

Ο λαουτζίκος συμμορφώθηκε από λογική.Έκανε το λογικό.Αυτός ο υπέροχος, ανυπόταχτος λαός έκανε το λογικό.

Παρόλες τις υπερβολές. 

Παρόλο που βάζαν πρόστιμο και στον παππού που έκατσε στο παγκάκι να ξεκουραστεί μόνος του.
Παρόλο που δεν πήγαμε, για πρώτη φορά στη ζωή μας να ακούσουμε τις γενεές πάσες και το γλυκύ μου έαρ, που δεν ακούσαμε καμπάνες, λυπητερές και χαρμόσυνες.
Παρόλο που δεν πήγαμε στους τάφους των αγαπημένων μας.

Λες και δεν μπορούσε να αυτορυθμιστούν Εκκλησία και Λαός και, αν δεν τα κατάφερναν, ας παίρνανε τα μέτρα.

Εφέτος η μάνα δεν «έθαψε» το νεκρό παιδί της. Εφέτος η Αντιγόνη δεν έθαψε τον νεκρό αδελφό της. Για πρώτη φορά μετά από 2,5 χιλιάδες χρόνια.

Και ξαφνικά ... τι έγινε ρε παιδιά;

Τα παιδιά στα σχολεία, όλα τα παιδιά 

και τα μικρά και τα μικρότερα!!

Είπατε χτες κ. Τσίοδρα μου ότι δεν πρόκειται για πείραμα αλλά για επιστημονική πρόταση!!

Κάθε πρόταση, επιστημονική ή μη, δεν στοχεύει κάπου;

Μπορείτε να μας το κάνετε λιανά, επειδή ασφαλώς και δεν έχουμε τον ίδιο με σας υψηλότατο δείκτη νοημοσύνης;

Και αν δεν μας το κάνετε, μήπως, μήπως, λέμε, αυτό που επιδιώκετε είναι η ανοσία της αγέλης (κάτι που ξορκίζατε μετά δακρύων) να εξελιχθεί μέσα στους θερινούς μήνες και... όποιον πάρει ο χάρος;

Μήπως πήρατε καταπόδι τα μέτρα άλλων χωρών και θέλετε να κάνετε μια από τα ίδια μπας και μείνετε πίσω;

Αν ενημερωθήκαμε σωστά η Γερμανία την πάτησε για τα καλά. Η Ιταλία ανοίγει τα σχολεία τον Σεπτέμβρη... 

Μάλιστα!! Τα παιδιά στα σχολεία. 

Έχουμε βλέπετε σχολικά συγκροτήματα άψογα, τάξεις ευάερες και ευήλιες, προαύλια ευρύχωρα, τμήματα ολιγάριθμα, παιδάκια εσωστρεφή, χωρίς συναισθήματα χωρίς ενέργεια συσσωρευμένη. 

Τα παιδιά στα σχολεία. 

Άρχισε η καλλιέργεια πειθούς της μάζας, της αγέλης δηλαδή. 

Παιδάκια στο γυαλί να λένε πόσο τους έλειψε το σχολείο, πόσο θέλουν να ανοίξει πάλι... κλπ, κλπ

Μα τί άλλαξε; Πέστε μου κάτι που άλλαξε.

Βρήκαν το φάρμακο;
Βρήκαν το εμβόλιο;
Δεν κολλάνε τα παιδιά;
Δεν μεταδίδουν τα παιδιά;
Γιατί σας πήρε ο πόνος;

Είναι βέβαιο ότι θα επιστρατευτούν οι παππούδες για να παίρνουν τα παιδιά από τα σχολεία.

Τώρα οι παππούδες, που μέσα από γυάλινα προπετάσματα κάθε είδους βλέπουν τα εγγονάκια τους, δεν είναι ευπαθείς ομάδες;

Τώρα ο ιός έκανε συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση να κάτσει φρόνιμα;

Λοιπόν, η πρότασή μας είναι:

Μόνο η τρίτη λυκείου να πάει σχολείο και να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις στη διδαχθείσα ύλη, με αυστηρά μέτρα προστασίας τους.

Επειδή όμως και πάλι πολλά διακυβεύονται... πρόσβαση ελεύθερη στα Πανεπιστήμια για όλα τα παιδιά και να βρουν τρόπους οι Σχολές για το ποιο θα συνεχίσει και ποιο όχι. 

Όλα τα άλλα παιδιά να προβιβάζονται στην επόμενη τάξη και του χρόνου προσθέτουν την απολεσθείσα ύλη και διαμορφώνουν το πρόγραμμα κατάλληλα, αν έχουν βελτιωθεί τα πράγματα.

Γιατί; 

Γιατί για ένα μήνα να μπουν όλες οι οικογένειες σε μια τέτοια διαδικασία;
Γιατί να κοιτάμε τα παιδιά μας και να φεύγουμε από κοντά τους σαν να είναι μιάσματα;
Γιατί;
Τα παιδιά μας θα γίνουν η παράμετρος εξαγωγής συμπερασμάτων για την συμπεριφορά του ιού;

Τα παιδιά μας, και όλη η κοινότητα (αλήθεια γιατί αποφεύγετε τον όρο κοινωνία;) είναι, είμαστε ινδικά χοιρίδια για να βγάλετε μιαν άκρη με τον κορωνοϊό;
Τα παιδιά και η κοινωνία όλη;

Είστε σοβαρός;;;;

Το Χαμομηλάκι

«Με ενοχλεί, ακόμα και η σκέψη, ότι υπάρχεις»

«Άκουσέ με καλά
Δε σε θέλω, δε θέλω να ασχολούμαι μαζί σου
Με ενοχλεί η παρουσία σου, με ενοχλεί, ακόμα και η σκέψη, ότι υπάρχεις
Με ενοχλεί η μαντήλα σου, οι φουστάνες σου... δεν έχεις ιδέα από μόδα, είσαι άσχετη

Τα κουτσούβελα, που σέρνεις με την κοιλιά στο στόμα, με ενοχλούν
Γιατί κάνεις τόσα παιδιά; Τα χάλια σου δεν τα βλέπεις;
Και εμένα μου αρέσει το σεξ, αλλά τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες τις "τακτοποιώ", αλλά τι ξέρεις εσύ από δυτικό πολιτισμό;

Είσαι  κόντρα στην αισθητική μου, μου χαλάς το στομάχι
Τα προβλήματα, αν έχεις κάποια, είναι μόνο δικά σου
Δεν ανέχομαι να μου χαλάς τη μέρα μου, χρόνια τώρα....
Δεν έχουμε τίποτα κοινό

Τα μάτια των παιδιών σου ούτε που θέλω να τα βλέπω, με ενοχλούν
Άσε που έτσι που τα μεγαλώνεις, φονιάδες-τρομοκράτες θα γίνουν
Με ενοχλεί η θρησκεία σου, η γλώσσα σου, οι συνήθειές σου
Δε σε καταλαβαίνω
Τι σόι πολιτισμό έχετε;
Σε τίποτα δεν μοιάζουμε

Γιατί δεν έμεινες στον τόπο σου; Γιατί;
Ακόμα και σε ακατοίκητα νησιά να σε βάλουν, κοντά μου θα είσαι, δίπλα στα νησιά που κάνω τις διακοπές μου
Δε σε θέλω, κατάλαβέ το
Πώς θα σου φαινόταν αν ερχόμουν εγώ λασπωμένη, βρώμικη και κατσικωνόμουν δίπλα σου;
Άσε που μυρίζεις, μυρίζει το δέρμα σου από φυσικού του, δεν είναι σαν το δικό μου που μοσχοβολάει. 
Είναι φυλετικό το ζήτημα, ας λένε οι διάφοροι δήθεν "ανθρωπιστές" του κώλου.
Να σε πάρουν σπίτι τους, αλλά να είναι μακριά από το δικό μου.»
............
Ξύπνησα πνιγμένη στο κλάμα.
Μια «καθωσπρέπει» δικιά μας τa 'χωνε σε μια ξένη.
Η ξένη προσπαθούσε να μπει κάτω από το πεζοδρόμιο με τα μωρά της στην αγκαλιά της

Ήταν όνειρο, αλλά η γροθιά στο στομάχι μου είναι ... αληθινή.

Το Χαμομηλάκι

«... να βρουν Καταφύγιο όλοι οι Πονεμένοι αυτού του Κόσμου ...»

Όλη η δυστυχία του κόσμου, η πίκρα της ζωής, η απόγνωση των λαών, η φρίκη στο Αφγανιστάν, στη Συρία, στη Λιβύη, στη Σομαλία, στη Νικαράγουα, στο Ιράκ, στην Υεμένη, στο Ιράν, είναι εισαγόμενη από την Δύση.
Εκατό με διακόσιους Αφγανοί εκτελούνται καθημερινά, κάθε ημέρα, από Ταλιμπάν και Κυβερνητικούς, με όπλα αμερικάνικα. 
Ο Μπιν Λάντεν από Αμερικανούς εκπαιδεύτηκε και εξοπλίστηκε. 
Οι Κόντρας από Αμερικανούς εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν και χρηματοδοτήθηκαν. 
Και δεν έχει τέλος αυτή η ιστορία.

Τώρα η Δύση πληρώνει το τίμημα αυτής της πρακτικής.
Και όλοι οι κατατρεγμένοι αυτής της γης σπεύδουν να βρουν καταφύγιο, εκεί από όπου προκλήθηκαν όλα, στη Δύση, άλλοι για να επιβιώσουν επειδή πεθαίνουν και άλλοι για να εκδικηθούν για τα παιδιά τους που πεθάνανε.
Και η Δύση αμύνεται, και η άμυνα γίνεται επίθεση και η επίθεση ξενοφοβία και η ξενοφοβία γίνεται μίσος.
Και τα τείχη υψώνονται, και οι φράχτες μπαίνουν και οι κατατρεγμένοι πεθαίνουν.
Φράχτες στη Γάζα, στο Μεξικό, στις χώρες του Visegrad, και οι άλλες οι ... πιο πολιτισμένες ευρωπαϊκές χώρες, διαλέγουν τους «καλούς», τους χρήσιμους και τους άλλους ... «ας πάνε να πνιγούνε».

Μήπως η Δύση είναι φασιστική;
Μήπως η Δύση είναι ρατσιστική;
Μήπως η Δύση είναι ναζιστική;

Το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται ...

Και ευτυχώς, βρέθηκε η φτωχή Ελλαδίτσα, η χρεοκοπημένη Ελλάδα, οι πολίτες της, οι Έλληνες, οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι της χώρας μας να σώσουν την χαμένη τιμή της ανθρωπότητας. 
Να ξαναδώσουν την αξιοπρέπεια στον άνθρωπο και έσωσαν, όσους μπορούσαν. Αγκάλιασαν τους κατατρεγμένους, τους περιέθαλψαν, τους τάισαν, τους ζέσταναν.

Όμως η Ευρώπη, η Δύση κρατάει τα προσχήματα, μιλάει για ανθρωπισμό, έχει ΟΗΕ, έχει ανθρωπιστικές οργανώσεις, έχει Μ.Κ.Ο, από όλα έχει και καμαρώνει με τις πλάτες της Ελλαδίτσας μας.

Αλλά, αυτό το τελευταίο; Τι είναι αυτό;

«Στον δικό σας φαντασιακό κόσμο, όπου η Ελλάδα είναι ο φιλικός υποδοχέας του κάθε κατατρεγμένου, του κάθε πονεμένου, ένας παράδεισος στον οποίο μπορούν να βρουν καταφύγιο όλοι οι πονεμένοι αυτού του κόσμου, θα μου επιτρέψετε να τον αφήσω να παραμείνει στο δικό σας φαντασιακό κόσμο. Εμείς έχουμε τελείως άλλη πολιτική στο ζήτημα αυτό»

Και ο άλλος, ο καταχειμασμένος που βρήκε πρόσφορο έδαφος και βγήκε στην απλωσιά και χωρίς αιδώ συνιστά την (Τελική) Λύση του: «Στα ξερονήσια όλους και φράχτες και νάρκες».

Εδώ ξεπερνάμε κάθε προηγούμενο.

Εδώ η άποψη, γίνεται θέση. Επίσημη θέση. Πολιτική στάση.

Δεν μπορούν αυτά να γίνονται εθνική Δήλωση και Επιλογή.

Αυτά δεν είναι Ελλάδα. Αυτά δεν είναι Ορθοδοξία. Αυτά είναι για κάποιους άλλους, όχι για τους Έλληνες.

Είναι βέβαιο, το αυγό του φιδιού έσπασε, ο δράκος εκκολάφτηκε.
Ίσα που προλαβαίνουμε («αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν»), είναι η ώρα να τσακίσουμε το κεφάλι του δράκου που βγαίνει από το αυγό του.
Επειδή, έχουμε χρέος και ανάγκη να είμαστε οι Καλοί Σαμαρείτες: 

«Ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με.»

Κατά Ματθαίον (κε΄ 31-46)

Το Χαμομηλάκι

Χωρίς Εμβόλια και χωρίς Σχολείο τα προσφυγόπουλα!!

Eλληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες:
Τα προσφυγόπουλα δεν μπορούν να πάνε σχολείο

Μέρες τώρα σκεφτόμαστε κάτι να γράψουμε γι αυτό το θέμα. 

Στην αρχή είπαμε «αυτά δεν γίνονται, faκe είδηση είναι», και ησυχάσαμε, περιμένοντας από τα κανάλια κάτι να πουν, κάποιο σχόλιο να κάνουν. 

Τίποτα. 

Οι, κατά την προηγούμενη περίοδο, λαλίστατοι σχολιαστές - επικριτές, ετήρησαν (και τηρούν) σιγήν ιχθύος.

Μάλιστα...

Είναι γεγονός λοιπόν. Η πιο ευάλωτη ομάδα συνανθρώπων μας, τα προσφυγόπουλα, δεν εμβολιάζονται, δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε στο σχολείο!!

Ερώτηση:

Γιατί;;;; 

Τι είχαν στο «μυαλό» τους, όταν πήραν αυτή την απόφαση;;;;

Στην αναμονή για κάποια λογική και, ως εκ τούτου, πειστική απάντηση, προσπαθήσαμε να μπούμε στο "μυαλό" τους και να "διαβάσουμε" πώς σκέφτηκαν:

1. Τα προσφυγόπουλα δεν είναι παιδιά, είναι άλλο είδος μικρού υπ-ανθρώπου.
2. Τα προσφυγόπουλα πρέπει να τιμωρηθούν για να μάθουν να μην το σκάνε από το ωραίο τους σπιτάκι και να τριγυρίζουν δώθε-κείθε, τα αλάνια.
3. Να μείνουν έτσι, χωρίς εμβόλια, να αρρωστήσουν, μήπως και πάρουν το μάθημά τους.
4. Τα δικά μας παιδιά είναι εμβολιασμένα, δεν κινδυνεύουν.
5. Αν πεθάνει και κανένα, αυτό θα λειτουργήσει αποτρεπτικά και για το ίδιο και για τα υπόλοιπα.
6. Το μέτρο αυτό θα βοηθήσει τη χώρα μας να ανακάμψει οικονομικά.
7. Οι επενδυτές θα κάνουν ουρά έξω από τις υπηρεσίες, τώρα που εξοικονομούμε λεφτά (πολλά λεφτά) μιας και τα προσφυγόπουλα δεν θα πάνε στο σχολείο.
8. Δεν θα έχουμε πια διαμαρτυρίες από "ελληναράδες" τοπικών κοινωνιών, που δεν θέλουν τα καμάρια τους να μολύνονται από τα βρομιάρικα προσφυγόπουλα.
9. Με την αφαίρεση του ΑΜΚΑ όλοι οι όμοιοί τους θα σκεφτούν ότι θα υποστούν και άλλες (βαρύτερες) συνέπειες, επομένως δεν θα τολμούν να μπαίνουν στις θαλαμηγούς τους, οι ανεπρόκοποι, και να κάνουν απόβαση στη χώρα μας.
10. ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ, ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ, ΝΑ ΠΑΝΕ ΑΛΛΟΎ, αμάν πια!!

Προσπαθήσαμε διαβάσουμε και άλλες σκέψεις τους, αλλά ήταν τόσο συγκεχυμένες και βλακώδεις, που δεν θεωρούμε σκόπιμο να τις δημοσιεύσουμε... (ζηλεύουμε τον Ομπράν, τον Σαλβίνι... κάτι τέτοια μουρμούριζαν)....

.............

Το Χαμομηλάκι