«ΟΧΙ»

«ΟΧΙ»

Αξημέρωτα ήρθες,

μα, λάθος πόρτα χτύπησες.

Στην άκρια της Βαλκανικής

σ’ αυτόνε το βραχότοπο, οπού τον λένε Ελλάδα,

ετόλμησες αυθάδικα πόρτα λαού περήφανου

με χέρι θρασύ κι αλαζονικό να βροντήξεις.

Φασίστα, σύμμαχε του ναζισμού, υπερφίαλε,

απαίτησες «αυθωρεί»[1] παράδοση!!

Δεν ήξερες… δε ρώταγες;

Έπεσες πάνω στ’ ΟΧΙ ενός λαού,

που κίνησε, από την κάθε τη γωνιά,

–πρώτη φορά ποτάμια ανάποδα πορεύονταν

και στα βουνά ανεβαίναν–

και θα ‘ταν πιότερο πολλοί, αν άφηνε ο δικτάτορας[2]

τα ΟΧΙ των Μακρονησιών να παν να πολεμήσουν.

Ενός λαού, που περγελώντας σε, για το μέτωπο τράβηξε

με το ΟΧΙ τυπωμένο στο δικό του μέτωπο.

Έκανε τ’ ΟΧΙ άρβυλα, θανατερή ξιφολόγχη.

Γένηκε η πείνα του οργή, η δίψα του αντρεία,

και φαλάγγι σε πήρε.

Κατακόκκινα αποτυπώματα πάνω στο παγωμένο χιόνι

το ΟΧΙ σχημάτιζαν,

σάρκες από ποδάρια μισοσαπισμένα σταθερά βάδιζαν

και στο κατόπι σε πήραν.

Έβγαλε η ψυχή τα δικά της ποδάρια,

τη δική της κραυγή:

ΟΧΙ.

Τέλος Οκτώβρη με μέσα Δεκέμβρη

το ΟΧΙ  επέλασε, νίκησε, σε ευτέλισε.

Δεν επέρασε καιρός, κανά δυο μήνες μόνο,

μέχρι ο Δεκέμβρης να μεσιάσει,

και τα μεγάλα σου λόγια, οι απίστευτες φανφάρες σου,

«Χαλύβδινο Σύμφωνο»[3], «Άξονας»[4], «Mare Nostrum»[5],

-λόγια, φράσεις μισότρελων κι ανόητων-

κουρέλια και της ιστορίας των ανθρώπων

βρυκόλακες γένηκαν.

Με τη φύση τα ‘βαλες, θλιβερό ανθρωπάριο:
«Αι τραχείαι οροσειραί της Πίνδου

και αι λασπώδεις χαράδραι της»[6]
Μάλιστα….

Πρόσμενες να ‘ρθει η Άνοιξη [7] για να ξανατολμήσεις,

μην κι η ντροπή σου ξεχαστεί·

μα σ’ ένα ύψωμα[8] πάλι το ΟΧΙ των Τιτάνων,

γερά ριζωμένο στις βελανιδιές ανάμεσα,

έγινε τείχος άπαρτο και πάνω του τσακίστηκες.

Θέλατε το Imperium Romanun, θέλατε το τρίτο ράιχ[9]

παντού ν’ απλωθεί, τα πάντα να πνίξει.

Το δικό σας το τέλος[10] αν γνωρίζατε….

Ε, σείς, του κόσμου οι μακελάρηδες[11],

κρεμασμένος ανάποδα ο ένας,

–η Νέμεση κρατεί το σκοινί–

ο άλλος, που σμήνη γυπάνθρωπων,

δαιμόνων μαυρόψυχων, στο έμπα τ’ Απρίλη,

καταπάνω στο ΟΧΙ μας έστειλε,

κάπου χωμένο, άφαντο, πτώμα καμένο, τρισάθλιο....  

Εκατομμύρια εξήντα ψυχές, τα «επιτεύγματά» σας.

Χώρια η δυστυχία που σπείρατε, άθλιοι,

να συνοδεύει τη ζωή και τα όνειρα

αδίκως, ακόμα, πασχόντων….

Βασιλική Π. Δεδούση

---

1. Το επίσημο ιταλικό τελεσίγραφο. …………… Η Ιταλική Κυβέρνησις ζητεί από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όπως δώση αυθωρεί εις τας στρατιωτικάς αρχάς τας αναγκαίας διαταγάς ίνα η κατοχή αυτή δυνηθή να πραγματοποιηθή κατά ειρηνικόν τρόπον. Εάν τα ιταλικά στρατεύματα ήθελον συναντήση αντίστασιν, η αντίστασις αυτή θα καμφθή δια των όπλων και η Ελληνική Κυβέρνησις θα έφερε τας ευθύνας, αι οποίαι ήθελον προκύψη εκ τούτου. Αθήναι τη 28η Οκτωβρίου 1940/ΧΙΧ
2. Ο αριθμός των πολιτικών εξορίστων αυξήθηκε πολύ την περίοδο της δικτατορίας τουΜεταξά.
3. Τα επτά άρθρα του Χαλύβδινου Συμφώνου όπως αυτά δόθηκαν στη δημοσιότητα
4. Δυνάμεις του Άξονα
5. Mare nostrum
6. Στις 18 Νοεμβρίου 1940 ο Μουσολίνι εκφώνησε ένα δημόσιο λόγο στον οποίο ανάμεσα στα υπόλοιπα παράλογα και ανερμάτιστα, κατηγορούσε την Ελλάδα σαν υπεύθυνη για την εισβολή των Ιταλών, ενώ απέδωσε την αποτυχία των Ιταλών να καταλάβουν την Ελλάδα στην φύση του εδάφους της Πίνδου. Η ομιλία.
7. Η ΕΑΡΙΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ
8. ΥΨΩΜΑ 731: Πώς ανακόπηκε η Εαρινή Επίθεση των Ιταλών στην Αλβανία, Ύψωμα 731, ο λόφος:  Ευριπίδης Χρυσάφης, ο 29χρονος Θεσσαλονικιός
9. Ναζιστική Γερμανία, γνωστή και ως Τρίτο Ράιχ, είναι το όνομα που συνήθως χρησιμοποιείται για να δηλώσει την κατάσταση της Γερμανίας τη περίοδο 1933-1945, κάτω από την ολοκληρωτική δικτατορία του Αδόλφου Χίτλερ και τη ναζιστικής ομάδας του.
10. Οι τελευταίες ώρες του Χίτλερ και του Μουσολίνι
11. Τα θύματατου Β' Παγκοσμίου Πολέμου, Οι απώλειες του πολέμου

hamomilaki

 

Το ποίημα της Μελετηρής

Σήμερα φύτεψα στης καρδιάς μου τον ανθόκηπο

ένα βλέμμα, ένα χάδι κι ένα χαμόγελο.

Με δάκρυ καθάριο τα πότισα

και άνθισαν, ευώδιασαν.

Οι αγαπημένες θύμισες ήρθαν στο τώρα

 

Σήμερα, μια για πάντα,

νίκησα τον φόβο του θανάτου.

14.7.2014

Το τραγούδι της μάνας

Ζωντανό προσκεφάλι η καρδιά μου
να βρίσκουν τα παιδιά αναπαμό.
Η λαχτάρα, παραστάτης της ζωής μου,
μόνιμη ευπρόσδεκτη σύνοικος
και στο στόμα μου πάντα ευχές-προσευχές.

Mother and Children in an Interior by Bernard Pothast

—Φεύγεις παιδί μου;
Στο Καλό…
Με Καλό…
Καλό δρόμο και η πορεία σου Ευθεία…
—Ήρθες παιδί μου;
Καρδιάς καλωσόρισμα
και το βλέμμα αστείρευτων λόγων πηγή.

Σαν τη δική μου αγάπη, καμιά!
Σαν της μάνας τη χαρά και τον πόνο κανένας!
Αγαπάει πριν να δει.
Πάνω απ´ τη νάκα, πάνω απ’ το λίκνο,
πλάθει πορεία ουρανόδρομη ονείρων!

«Κοιτάξτε το! Δεν είναι πανέμορφο;
Είν’ το παιδί μου!
Έκανε λάθη; Έσφαλλε;
Κανείς να μην πει ότι τόθελε.
Να μην το μαλώσει κανένας,
γιατί είν’ το παιδί μου
Πρόκοψε; Καμαρώστε το! Είναι παιδί μου!»

Απ’ το δικό του το στόμα μια λέξη μονάχα μου είν’ αρκετή:
Μάνα!
Τέσσερα γράμματα όλος μου ο κόσμος
—Μάνα…
—Τι είναι καμάρι μου; Τι έχεις παιδί μου;
Τι σου συμβαίνει ψυχή μου;
Καλά, μη μου πεις.
Ξέρω!
Σε πλήγωσαν; Πλήγωσες;
Σε πρόδωσαν; Πρόδωσες;
Σ’ αδίκησαν; Κάποιον αδίκησες;
Εγώ είμαι εδώ.
Η αγκαλιά μου λιμάνι γαλήνιο κι απάνεμο,
έλα να ξαποστάσεις.
Το δικό μου το χάδι ελευθερίας αίσθηση.
Η ανάσα μου άρωμα ανοιξιάτικης αύρας

Αν μπορούσα, δίχτυ αγάπης πυκνό,
αδιαπέραστο κι άφθαρτο θα 'πλεκα
και μπροστά στα παιδιά μου θα το 'στηνα,
προστασία –όσο ζω κι αφού φύγω-
απ’ του κακού τους ανέμους,
απ’ το φθόνο του κόσμου κι απ´ τ´ άδικο.
Στημόνι, οι Ελπίδες,
Υφάδι, της Αγάπης τα Όνειρα
και οι σκέψεις, σαϊτιές επιδέξιες.

Θεέ μου,
μέσα στο στέρνο μου
της ουράνιας φλόγας τη ζέστα πιθώνοντας,
μ´ έκαμες Μάνα της Καρδιάς και όχι του εστίχτου.
Δεν γεννώ, έτσι απλά·
δια βίου τα μωρά μου ανατρέφω.
Με το είναι μου όλο –όσο ζω κι αφού φύγω-
τους ανεκτίμητους καρπούς μου φροντίζω.

(απόσπασμα από το έργο Προμηθεύς Πυρφόρος)

πρώτη ανάρτηση