Βασιλική Δεδούση — Εαρινό (Της ζωής το ξανάνιωμα)

19-4-2016

William McTaggart Spring (1864)

Η Κόρη κερνάει από πορφυρούς κυάθους
απόσταγμα απ΄ αγιόκλημα
και άρωμα γαζίας αιθέριας.
Η Μάνα Γη σε ευωχία χλοάζουσα
απλώνει μιαν αγκαλιά φιλόστοργη
και γλυκοανθισμένη.

Η ροδίτσα σαλεύει,
ανοίγει δειλά τα πρώτα της ματάκια
και κρατεί το κόκκινο χρώμα του λιόφωτου
για τα κάρπιμα άνθια της.
Χεράκια πράσινα αγκαλιάζουν τον πλάτανο
που κράτησε ζωντανή την καρδιά του
αμέλγοντας υπόγεια νάματα.

Καταπράσινες περδικούλες σκαλωμένες στα βράχια,
κρατάνε το ίσο
σε μεταμεσονύχτια αγρυπνιά μέσα σε κήπο,
—ανάστροφες θύμησες οσφραντικές—,
τότε π’ ακούς τις ανεπαίσθητες εκρήξεις των χυμών,
της ζωής το ξανάνιωμα,
ν’ ανασταίνει τα ριζοβόλα πλάσματα.

============================================= 

30-4-2015

Εαρινόν

Η Κόρη κερνάει από πορφυρούς κυάθους

απόσταγμα απ΄ αγιόκλημα
και άρωμα γαζίας αιθέριας.
Η Μάνα Γη σε ευωχία χλοάζουσα
απλώνει μιαν αγκαλιά φιλόστοργη
και γλυκοανθισμένη.
Η ροδίτσα σαλεύει,
ανοίγει δειλά τα πρώτα της ματάκια
και κρατεί το κόκκινο χρώμα του λιόφωτου
για τα κάρπιμα άνθια της.
Χεράκια πράσινα αγκαλιάζουν τον πλάτανο
που κράτησε ζωντανή την καρδιά του
αμέλγοντας υπόγεια νάματα.
Καταπράσινες περδικούλες σκαλωμένες στα βράχια,
κρατάνε το ίσο
σε μεταμεσονύχτια αγρυπνιά μέσα σε κήπο,
—ανάστροφες θύμησες οσφραντικές—,
τότε π’ ακούς τις ανεπαίσθητες εκρήξεις των χυμών,
της ζωής το ξανάνιωμα,
ν’ ανασταίνει τα ριζοβόλα πλάσματα.

...................................

Η Κόρη κερνάει από πορφυρούς κυάθους απόσταγμα απ΄ αγιόκλημα
Άρωμα αιθέριας γαζίας —ανάστροφες θύμησες οσφραντικές—
Η ροδιά σαλεύει μεθυσμένη και ανοίγει τα πρώτα της ματάκια
Χεράκια πράσινα αγκαλιάζουν τον πλάτανο που κράτησε
Ζωντανή την καρδιά του αμέλγοντας υπόγεια νάματα
Ζωντανεύουν καταπράσινοι οι μαντρότοιχοι
Μεταμεσονύχτια αγρυπνιά μέσα σε κήπο, τότε π’ ακούς τους χυμούς
Της ζωής το ξανάνιωμα ν’ ανασταίνει τα ριζοβόλα πλάσματα.

Βασιλική Π. Δεδούση

Βασιλική Δεδούση — Με λένε αγάπη

Με λένε Αγάπη,

των ψυχών ευφροσύνη γλυκόγελη.

Γαλήνια λίμνη, ατάραχη
και πάνωθέ της το φως

στα πέρατ’ απλώνεται,

δροσίζει ψυχές,

ευφραίνει καρδιές,

των ανθρώπων τον πόνο γλυκαίνει.

Η καρδιά μιας γυναίκας 
γεμάτη απ’ αγάπη σαν είναι,

γιατρικό, χωρίς φειδώ δοσμένο,

αχρέωστα σ’ όλους και σ’ όλα,

είναι πανάκεια χαρισμένη, ανάργυρη!!
 

Στο πέρασμά μου τα δεινά υποχωρούν.

Ο τόπος μου; Το σύμπαν ολάκερο

κι αγαπημένη κατοικιά, οι καρδιές των ανθρώπων

οι ολάνοιχτες!

Δεν είμαι εδώ, εκεί, αλλού.

Είμαι παντού.

Παντού θα μέ 'βρεις,

όπου είν’ όλα φωτεινά και καλά.

Ούτε μετριέμαι, ούτε ζυγιάζομαι.

Μ’ έχεις ή δε μ’ έχεις,

είμαι ή δεν είμαι.

Το πολύ και το λίγο, το σχετικό και το μέτριο

δεν ταιριάζουν σε μένα.

Αμέριστη!

Δεν υπάρχει ζυγάρι να βαστάξει δικό μου κομμάτι

μήτε βρέθηκε αντίβαρο της δικής μου αξίας.

Ανθρώπων βάσανα;

Μοναξιάς σκοτάδι και θρήνος βουβός;

Κάλεσέ με και θα 'ρθω.

Στη δικιά μου την ήρεμη δύναμη

τα δεινά υποχωρούν.

Το μαύρο το μίσος, εχθρός μαχητός,

στο λευκογάλανο φως μου διαλύεται.

Στο πέρασμά μου τα δεινά υποχωρούν.

Αγάπη! Πεμπτουσία της ύπαρξης.

Αγάπη! Δεσμός συνεκτικός, ακατάλυτος κι άφθαρτος!

Αγάπη! Της ουσίας απάντων των όντων,

η Ουσία.

Βασιλική Π. Δεδούση